آتش زدن به خیمه ز بس ظالمانه بود            صحرای کربلا همه غرق زبانه بـود

تاکس میان خیمه نسوزد به اشک وآه            زینب میان خـیمه و آتـش روانـه بـود

سیلی امان نداد به طفـلان خسته جان            رخسار کودکان همه پرُ از نشانه بود

مقـصود خـصم کُـشتن آل رسول بـود            سـیـلی و تـازیـانه زدن هـا بهـانه بـود

شرمم کُشد که فاش بگویم ولی بپرس            از لاله های گوش چرا خون روانه بود

بُـردنـد از خـیـام حـرم دشـمـنـان دین            گهـواره ای که جلـوۀ طفـلی یگانه بود

وقتی شکـست سینۀ مـولا ز سُـم اسب            آوای وا حسین به لـبـهـا تــرانــه بـود

زینب به یاد تـوصیه های حـسین خود            گـرم نـماز و ذکـر دعـای شبـانـه بود

زان پس چراغ عشق وفائی نشد خموش               سرهای روی نیـزه چـراغ زمانه بود